Ostatnio aktualizowane: 28.03.24

 

Słysząc popularne piosenki emitowane przez stacje radiowe czy kanały muzyczne, zwykle nie zastanawiamy się, jak powstały. Okazuje się, że większość znanych utworów nie pojawiłaby się, gdyby nie komputery. Dotyczy to w szczególności muzyki elektronicznej, której możemy słuchać się za sprawą rozwoju technologicznego. Poniżej przedstawiamy jej krótką historię.

Czym jest muzyka elektroniczna?

Tworzenie muzyki elektronicznej odbywa się za pomocą elektronicznych lub elektromechanicznych instrumentów muzycznych, które są określane mianem elektrofonów. Nazwa tego gatunku po raz pierwszy została użyta w 1951 roku, podczas delegacji muzyków studia WDR. Uważa się, że muzyka elektroniczna pochodzi od muzyki mechanicznej, która rozwinęła się w XVII i XVIII wieku. Konstruowano wtedy katarynki, pozytywki i podobne sprzęty. To, co łączy oba wspomniane gatunki, to chęć stworzenia samogrających i samokomponujących instrumentów.

W 1857 roku został wynaleziony muzyczny telegraf, który szybko stał się inspiracją i zachętą do tworzenia kolejnych tego typu wynalazków. Uznaje się go za pierwszy element muzyki elektronicznej, choć początkowo był traktowany jako ‘muzyczne dziwactwo’. Intensywny rozwój tego gatunku przypada na XX wiek. W 1914 roku w Mediolanie odbył się pierwszy, zorganizowany na żywo koncert muzyki elektronicznej. Wówczas mówiono, że jest to gatunek futurystyczny. Pod koniec lat 20. otworzono pierwsze studio służące do nagrywania tego typu utworów. W 1939 roku stworzono kompozycję, w której wykorzystano wyłącznie dźwięki odtwarzane z dwóch gramofonów (ich autorem był pochodzący z Nowego Jorku kompozytor John Cage). Wraz z upływem czasu muzyka elektroniczna rozwijała się coraz szybciej, na co pozwalały także nowe technologie, a jej prawdziwy rozkwit przypada na lata 70. Wynika to z tego, że w 1970 roku pojawił się Minimoog, czyli pierwszy syntezator, który był dostępny w stosunkowo niskiej cenie i łatwy w przenoszeniu. To sprawiło, że tak naprawdę każdy mógł tworzyć własne utwory elektroniczne, dziś pozwala na to m.in. keyboard.

Lata 80. to czas, kiedy muzyka elektroniczna stała się ważnym elementem muzyki popularnej. Pojawiły się jej nowe rodzaje, bez których nie wyobrażano sobie tanecznych szaleństw na parkiecie. Mowa tu np. o italo disco, synth popie czy new romantic. Co istotne, to właśnie na lata 80. przypada okres, kiedy polska muzyka elektroniczna zyskała na popularności. Pojawili się wtedy tacy artyści jak: Marek Biliński, Władysław Komendarek czy Konrad Kucz, a nowymi brzmieniami interesowali się nawet Czesław Niemen oraz Józef Skrzek. Z kolei lata 90. są dekadą, kiedy muzyka elektroniczna zaczęła się zmieniać. Coraz chętniej łączono ją z innymi gatunkami muzycznymi, w efekcie czego powstały nowe style, m.in. nu jazz i industrial metal. Działo się to także w naszym kraju, a najpopularniejsi artyści z tamtego okresu to: Daniel Bloom, Bookovsky, Thomas Gruberski i Sample Edit.

Gatunki i rodzaje muzyki elektronicznej

Muzyka elektroniczna daje możliwość tworzenia nieskończonej liczby dźwięków. Trudno jest sprecyzować wszystkie jej style, tym bardziej że prawdopodobnie jest ich kilkadziesiąt. Podstawowe gatunki muzyki elektronicznej to przede wszystkim:

• Ambient – odchodzi się tutaj od linearnie rozwijanej linii melodycznej na rzecz luźnych kompozycji dźwiękowych. Korzenie ambientu sięgają do muzyki klasycznej, to gatunek postrzegany jako znajdujący się poza czasem, statyczny.

• Electro – muzyka elektro (electro) powstała za sprawą funkowych i hip-hopowych producentów. Obecnie ma ona wiele podgatunków, to m.in. freestyle i miami bass (to bardzo popularna niemiecka muzyka elektroniczna).

• Breakbeat – charakterystycznym elementem są tutaj podziały rytmiczne inne niż 4/4. Breakbeat może mieć związek z muzyką afroamerykańską lub afrykańską, gdyż często wykorzystuje polirytmie i synkopy.

• House – swoje początki zawdzięcza muzyce disco lat 70., a nazwa gatunku pochodzi od klubu Warehouse. House można rozpoznać po śpiewanych wstawkach, tanecznym rytmie i linii melodycznej opartej na brzmieniu klasycznych instrumentów (skrzypiec, gitary itp.). To bardzo popularna taneczna muzyka elektroniczna.

• Drum and bass – inaczej drum’n’bass, d&b lub drum&bass. Jest tutaj szybkie tempo, głęboki bas oraz synkopowana linia perkusyjna. Obecnie gatunek przeznaczony jest głównie do grania w klubach.

• Trance – opiera się na tempie między 130 a 155 BPM, ma rytmiczną linię basową, a melodia jest rozwinięta i nierzadko ma charakter hymnu. Trance to gatunek, który można rozpoznać także po breakdownie. To inaczej fragment w środku utworu bez bitu.

• Techno – ma jednostajny, regularny rytm w metrum 4/4. W tego typu muzyce stosuje się głównie elektronicznie przetworzone lub syntetyczne dźwięki i to odróżnia ją od gatunku house. Co prawda w niektórych utworach można usłyszeć wyrazisty bas czy też melodię, ale nie są to kluczowe elementy. Techno jest przeznaczone do grania w klubach.

Są także inne style w muzyce elektronicznej, m.in.:

industrial,

grime,

rock elektroniczny,

noise,

synth pop,

asian underground,

hardbass,

spacesynth.

Warto wspomnieć też o elektronicznej muzyce tanecznej, która tak naprawdę jest zbiorem wielu gatunków wywodzących się z lat 70. oraz z klasycznej muzyki elektronicznej. Do tej grupy zalicza się m.in.:

2-step garage,

hard dance (hardcore i hardstyle),

moombahton,

Hi-NRG,

dubstep,

nu-electro.

 

Najlepsza muzyka elektroniczna – znane hity

Kiedy sprzęt do tworzenia muzyki elektronicznej stał się łatwo dostępny, gatunkiem tym zaczęło się interesować się coraz więcej artystów.

Niektóre utwory stały się na tyle znane, że dziś są uznawane za kultowe:

• ‘Popcorn’ – pierwszy masowy utwór elektroniczny, skomponował go Gershon Kingsley. Po raz pierwszy nagrano go w 1969 roku, a popularność zyskał za sprawą zespołu Hit Butter w 1972 roku. ‘Popcorn’ to jeden z najbardziej rozpoznawalnych hitów synth pop, doczekał się wielu aranżacji różnych artystów, m.in. Gigi D’Agostino, Jean-Michel Jarre’a, zespołu Muse czy Unter Null.

• ‘Axel F’ – debiutancki singiel Crazy Froga, czyli animowanej postaci, która szybko stała się popularna na scenie muzycznej. Wykorzystuje on motyw do filmu ‘Gliniarz z Beverly Hills’.

• ‘Oxygene’ – jego autorem jest Jean-Michel Jarre, dzieli się na 7 części. Całkowita długość ‘Oxygene’ to prawie 40 minut.

• ‘I feel love’ – hit wydano w 1977 roku. Wzbudził on duże zainteresowanie, ponieważ łączył muzykę elektroniczną ze stylem disco, to jeden z największych hitów Donny Summer, za sprawą którego trafiła na szczyt list przebojów w Australii, Wielkiej Brytanii, Holandii i wielu innych krajach. ‘I feel love’ to także utwór, który spopularyzował wykorzystanie syntezatorów.

Polska muzyka elektroniczna także dała nam kilka przebojów, o których trudno zapomnieć. Są to:

‘Ucieczka z Tropiku’ – najbardziej popularny utwór Marka Bilińskiego, czyli jednego z najsłynniejszych twórców muzyki elektronicznej w naszym kraju. Nakręcony do niego klip uznano za najlepszy teledysk roku 1984, był też bardzo często odtwarzany przez polską telewizję.

‘Płynąc poprzez ciemność’ – utwór skomponował Bookovsky, czyli artysta uznawany za odkrycie polskiej muzyki elektronicznej lat 90.

‘My home, my family’ – jego autorem jest Michel Milde, znany przedstawiciel klasycznej muzyki elektronicznej, o którym często mówi się, że to polski Jean-Michel Jarre.

Na polskiej scenie muzycznej można znaleźć wielu artystów, którzy podczas komponowania swoich utworów chętnie wykorzystują elementy charakterystyczne dla muzyki elektronicznej. Takie rozwiązania stosowali lub dalej stosują m.in. Edyta Górniak czy Agnieszka Chylińska.

Młodzi wykonawcy, dla których muzyka elektroniczna jest podstawą twórczości to:

XXANAXX,

Rebeka,

BOVSKA,

Nash,

Cukierki,

The Dumplings.

 

Muzyka elektroniczna – najpopularniejsi wykonawcy

Niektórzy twórcy muzyki elektronicznej odnieśli bardzo duży sukces na całym świecie i znacząco przyczynili się do rozwoju tego gatunku. Do tej grupy należą:

Massive Attack,

Moby,

The Prodigy,

Depeche Mode,

Jean-Michel Jarre,

Björk,

Portishead,

Röyksopp,

Fatboy Slim,

Inne zespoły, które sprawiły, że muzyka elektroniczna stała się tak popularna to: Daft Punk, The Chemical Brothers, Air, Radiohead czy MGMT.

Muzyka elektroniczna – o czym warto pamiętać?

Niekiedy zdarza się, że muzyka elektroniczna mylnie jest nazywana techno. Musimy pamiętać, że to bardzo szeroki gatunek muzyczny, a wspomniane techno to jedynie jeden z jej rodzajów. Mimo że to lata 90. uznaje się za najlepszy okres dla muzyki elektronicznej, to wciąż się ona rozwija i w wielu krajach pojawiają się artyści, na których warto zwrócić uwagę. Po elektronikę sięgają znani wykonawcy i charakterystyczne dla tego gatunku elementy można usłyszeć w przebojach gwiazd popu, rocka, hip-hopu itp. Bez trudu można znaleźć radio, na antenie którego muzyka elektroniczna jest emitowana najczęściej, w Internecie dostępne są również skupiające się na niej kanały muzyczne. Ciekawe jest to, że tak naprawdę każdy z nas może skomponować swój własny utwór, inspirując się twórczością innych wykonawców lub wykazując się własną kreatywnością. Wystarczy znaleźć i pobrać na swój komputer odpowiedni program do tworzenia muzyki elektronicznej.

 

 

Ostatnio aktualizowane: 28.03.24

 

Muzyka pop, inaczej popularna, cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem słuchaczy. Jednak nie każdy z nas wie, kiedy powstała i jak wyglądał jej rozwój. Jeżeli chcesz się tego dowiedzieć, koniecznie zapoznaj się z tym artykułem. Po jego lekturze nie będziesz mieć już wątpliwości, czym jest muzyka pop i co sprawiło, że tak chętnie jej słuchamy.


Co to jest pop?

Rihanna, Lady Gaga, Katy Perry czy Justin Bieber to obecnie najsłynniejsze gwiazdy muzyki pop, które na co dzień można usłyszeć w stacjach radiowych. Jednak ich fani czasami mają problem z wyjaśnieniem, czym wyróżnia się ten gatunek muzyczny i kiedy się pojawił. Wątpliwości na ten temat może rozwiać definicja, według której muzyka pop to rytmiczna muzyka instrumentalno-wokalna, nierzadko mająca charakter taneczny. Jest ona utrzymana w tonacjach durowych i ma prostą strukturę melodyczną, a ponadto tworzy się ją w celach komercyjnych. Jest też inny opis, informujący, że muzyka pop w węższym zakresie jest łagodniejszym odłamem rocka, nastawionym na masowego odbiorcę. Gatunek wyróżnia się melodyjnością, prostotą, a także wykorzystywaniem na szerszą skalę w porównaniu do tradycyjnego rocka syntezatorów oraz studyjnych technik nagraniowych. Pop to gatunek muzyczny, do tworzenia którego często używane się takie sprzęty jak klawiatura MIDI.

Bardzo często słyszy się, że zespół muzyczny pop pisze swoją muzykę, kierując się przede wszystkim gustami słuchaczy i rezygnuje przy tym z próby przekazania im głębszych wartości. Co prawda są artyści, którzy się do tego przyznają, niemniej jednak można znaleźć też takie piosenki pop, które skupiają się na ważnych kwestiach jak nietolerancja, łamanie praw człowieka czy niszczenie naszej planety. Po czym można rozpoznać utwór popowy? Ma on stosunkowo krótkie partie muzyczne grane na kilku instrumentach: Gitarze elektrycznej (najczęściej), perkusji oraz gitarze basowej, wokal jest dla nich uzupełnieniem. Muzyka pop to utwory mające bardzo chwytliwy, łatwy do zapamiętania refren. Nierzadko w piosenkach pojawiają się też zapożyczenia z innych muzycznych stylów, co ma zwiększać ich atrakcyjność.

 

Kiedy powstała muzyka pop?

Muzyka pop rozwija się na tyle intensywnie, że czasami jej szybkie rozpoznanie bywa trudne. Zapoczątkowano ją w latach 60. XX wieku. W tych czasach artyści grający rock and rolla zaczęli pisać bardziej melodyjne utwory, które były łatwe w odbiorze, wyróżniały się tanecznym rytmem, a dodatkowo słuchacze szybko je zapamiętywali. Ten gatunek muzyczny najpierw pojawił się w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, a później stopniowo zaczął rozprzestrzeniać się w inne zakątki świata.

Do rozwoju muzyki popowej przyczyniły się przede wszystkim nowe technologie i sprzęty. Od lat 60. możliwe stało się nagrywanie wielościeżkowe, a 20 lat później pojawiło się samplowanie cyfrowe. To dwie podstawowe metody tworzenia, a także opracowywania muzyki pop. Początkowo ten gatunek opierał się głównie na sentymentalnych balladach, wykorzystywał też wokalne harmonie z muzyki soul i gospel. W latach 60. pop dzielił się na dwie kategorie: Zespoły z gitarami, perkusją i basem, a także piosenkarze ze wsparciem tradycyjnej orkiestry. W latach 80., kiedy bardziej powszechne stało się nagrywanie cyfrowe, coraz częściej zaczęły być wykorzystywane syntezatory. Niemal od samego początku muzyka pop dominowała w brytyjskim i amerykańskim przemyśle muzycznym. To sprawiło, że zyskała ona międzynarodowy charakter. Jednak trzeba też pamiętać, że niektóre kraje lub regiony wytworzyły swoje własne formy muzyczne, przykładem jest latynoski pop z Ameryki Łacińskiej i innych hiszpańsko- oraz portugalskojęzycznych regionów świata.

Obecnie wyróżnia się wiele podgatunków i stylów muzyki pop. To np.:

power pop – wywodzi się z brytyjskiego i amerykańskiego rocka oraz popu z lat 60.,

dream pop – typ alternatywnego rocka, zapoczątkowano go w latach 80. w Wielkiej Brytanii,

synth pop – nurt muzyki nowofalowej, wykorzystujący na szeroką skalę syntezatory,

pop orkiestrowy – muzyka wykonywana przez orkiestrę symfoniczną,

indie pop – łączy elementy różnych gatunków awangardowych,

college rock – tym mianem określa się twórczość alternatywnych zespołów z lat 80.,

brit pop – nurt rozwijający się w latach 90. w Wielkiej Brytanii.

Ciekawe jest to, że każdy gatunek muzyki rozrywkowej ma swój własny, komercyjny nurt. To oznacza, że istnieje wiele różnych stylów muzycznych, w tym: Dance pop, pop rock, country-pop, pop metal i pop-rap. Poza tym wiele kultur stworzyło własną wersję gatunku i dlatego możemy mówić o indyjskim popie, wspomnianym już latynoskim popie, afro popie czy k-popie (popie koreańskim).

Muzyka pop – zjawiska związane z kulturą masową

Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że niektóre zjawiska oraz słowa związane z kulturą masową pojawiły się właśnie dzięki muzyce pop. Mowa tu m.in. o wyrażeniu ‘przebój’. To inaczej hit, czyli piosenka bardzo popularna w określonym czasie (przykładowo ‘przebój lata’ czy też ‘przebój dekady’). To samo dotyczy boysbandów oraz girlsbandów, czyli zespołów, w składzie których znajdują się odpowiednio wyłącznie mężczyźni i wyłącznie kobiety. Intensywny rozwój boysbandów przypada na lata 90., wówczas muzyka pop kojarzyła się głównie z nimi. Na koncertach pojawiały się tłumy nastolatek, które chciały zobaczyć swoich idoli. Do najpopularniejszych męskich grup można zaliczyć: Backstreet Boys, Westlife, No Mercy, *NSYNC, Take That czy polski zespół Just 5. Girlsbandy licznie powstawały już pod koniec lat 50., w szczególności w Stanach Zjednoczonych. Jednak w większości przypadków były one rozwiązywane po wydaniu jednego przeboju. Najbardziej znane damskie zespoły to przede wszystkim: Spice Girls, Destiny’s Child, The Pussycat Dolls, Atomic Kitten oraz Sugababes.

 

Muzyka pop w Polsce

Szeroko pojmowana muzyka rozrywkowa pojawiła się w Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym. Obejmowała ona różne gatunki taneczne i popularne, nierzadko zaliczało się do niej też piosenkę kabaretową i aktorską, jazz oraz poezję śpiewaną. Po II wojnie światowej muzyka popularna zaczęła stawać się bardziej powszechna, głównie za sprawą telewizji oraz festiwali muzycznych organizowanych w dużych miastach: Zielonej Górze, Opolu, Sopocie i Kołobrzegu. Na przełomie lat 60. i 70. na polskiej scenie pojawili się artyści, którzy do dziś są popularni: Zbigniew Wodecki, Maryla Rodowicz, Hanna Banaszak, Anna Jantar, Majka Jeżowska, Krzysztof Krawczyk czy Edyta Geppert. W latach 80. powstawały pierwsze zespoły punkowe i hard rockowe, które poprzez swoją muzykę dodawały słuchaczom otuchy w trudnych latach komunizmu. W latach 90., po transformacji ustrojowej, pojawiły się nowe wytwórnie płytowe i nowi artyści, grający przede wszystkim rocka i pop-rocka, w tym Wilki, De Mono czy Varius Manx.

Obecnie polska muzyka pop wciąż się rozwija i często można ją usłyszeć w stacjach radiowych. Najbardziej znani artyści z naszego kraju to:

Bajm,

Sylwia Grzeszczak,

Edyta Górniak,

Andrzej Piaseczny,

Ewa Farna,

Dawid Podsiadło,

Margaret,

Cleo.

 

Ikony muzyki pop

Niektórzy przedstawiciele muzyki pop odnieśli tak duży sukces, że uznaje się ich za prawdziwe ikony. Tym mianem określa się artystów, którzy zyskali międzynarodową sławę, a ich twórczość miała duży wpływ na rozwój tego gatunku muzycznego. Do wspomnianego grona należą:

• Michael Jackson – był nie tylko piosenkarzem, ale i kompozytorem, tancerzem, aktorem oraz filantropem. Jest nazywany ‘królem popu’, a karierę rozpoczął w wieku 6 lat, gdy jako wokalista występował w rodzinnym zespole The Jackson 5. Michael Jackson zdobył setki nagród, w tym 14 statuetek Grammy. Miał on duży wpływ na kulturę masową, udało mu się przełamać wiele stereotypów (w tym tych dotyczących uprzedzeń rasowych).

Madonna – jest nazywana ‘królową popu’ i uważana za ikonę popkultury. Artystka wzbudza sporo kontrowersji, ale też przełamuje bariery obyczajowe, ponadto od początku swojej kariery muzycznej jest filmową i teatralną aktorką. Madonna zdobyła 7 nagród Grammy i 2 Złote Globy, w 2008 roku wprowadzono ją do muzeum Rock and Roll Hall of Fame. Jest inspiracją dla wielu innych popowych artystek jak Nelly Furtado, Gwen Stefani, Kylie Minogue czy Jennifer Lopez.

• Britney Spears – piosenkarka, autorka tekstów, aktorka i tancerka, często nazywa się ją ‘księżniczką popu’. Debiutowała na scenie muzycznej w 1998 roku, a jej pierwszy album był najlepiej sprzedającą się w historii płytą nagraną przez niepełnoletnią artystkę. W ciągu całej swojej kariery Britney Spears zdobyła ponad 400 prestiżowych nagród, w tym Grammy i Emmy. Podobnie jak Madonna, jest ona źródłem inspiracji dla wielu muzyków: Seleny Gomez, Lany del Ray, Lady Gagi czy Miley Cyrus.

• Whitney Houston – piosenkarka, aktorka, modelka, a także producentka muzyczna i filmowa. To najczęściej nagradzana artystka muzyczna w dziejach według Księgi rekordów Guinnessa, wiele osób mówi o niej ‘The Voice’. Whitney Houston była pierwszą kobietą, która znalazła się na pierwszym miejscu na liście Billboard 200. Odniesiony przez nią sukces znacząco pomógł w rozwoju kariery innych ciemnoskórych artystek: Beyoncé, Janet Jackson czy Alicii Keys.

• ABBA – szwedzki zespół założony w 1972 roku, uznaje się go za jedną z najbardziej kasowych grup muzycznych w historii. ABBA ma na swoim koncie sprzedaż ponad 300 milionów płyt na świecie, w 2010 roku zespół wprowadzono do Rock and Roll Hall of Fame.

• Prince – artysta przez wiele lat był zaliczany do najbardziej ekscentrycznych oraz nowatorskich postaci na amerykańskiej scenie popowej. Uznaje się go za wirtuoza gitary elektrycznej, nazywa się go także ‘księciem popu’. Prince zdobył 7 nagród Grammy, w 2004 roku wprowadzono go do Rock and Roll Hall of Fame. Współpracował z wieloma artystami: Madonną, Eryką Badu, Steviem Wonderem i Kate Bush.

To jedynie kilku artystów, którzy mieli wpływ na to, jak obecnie brzmi muzyka pop. Są też inni wykonawcy, którzy zyskali międzynarodową sławę, wielu z nich to reprezentanci młodego pokolenia. To np.: Taylor Swift, Rihanna, Miley Cyrus czy Ed Sheeran.

 

 

Ostatnio aktualizowane: 28.03.24

 

Najważniejsze zalety:

Fantastyczne brzmienie, klawiatura z najwyższej półki i doskonały stosunek jakości do ceny. Tak można scharakteryzować opinie o Roland FP-30. Dla osób używających sprzętu ważne okazało się, że współpracuje on jako midi controller, a także, że wyposażono go w klawisze młoteczkowe.  Za plus klienci także uznają umieszczone z przodu wejście słuchawkowe, co pozwala na podłączenie ich bez przedłużacza.

 

Najważniejsze wady:

Roland FP-30 ma również kilka wad, które spostrzegli klienci. Test przez nich przeprowadzony ujawnił, że mimo wyposażenia sprzętu w technologię Bluetooth, nie da się z jej pomocą podłączyć słuchawek bezprzewodowych. Technologia ta służy wyłącznie do podłączenia do sprzętu tabletu czy smartfona. Są osoby, które okazały się zaskoczone wagą instrumentu wynoszącą 14 kg. Rozwiązaniem tu jest postawienia go w stałym miejscu na statywie. 

 

Werdykt: 9.9/10

Mimo sporej wagi, jest to jednak doskonały przenośny instrument o parametrach najwyższej klasy fortepianowej, a znacznie niższej cenie. Mamy tu 88 młoteczkowych klawiszy z możliwością nadania im rozmaitych brzmień i pięciu stopni czułości, a także wykorzystania wielu funkcji do ćwiczeń czy zapisu. Urządzenie ma też zapisanych w pamięci 8 utworów demo. Tym co przyciąga muzyków do Roland FP-30 jest cena, która wydaje się bardzo atrakcyjna biorąc pod uwagę jakość i możliwości instrumentu. 

 

 

 

OPIS PODSTAWOWYCH CECH PRODUKTU

 

Optymalizacja

To doskonały produkt dla osób, które marzą o pełnowymiarowym pianinie, jednak ze względów finansowych, albo lokalowych (brak miejsca) nie mogą zrealizować marzenia. Jest to instrument wysokiej jakości. Roland to znana na całym świecie firma działająca w elektronicznym przemyśle muzycznym. Jej doświadczenie pozwoliło na stworzenie sprzętu z doskonałym silnikiem brzmieniowym, wbudowanymi mocnymi głośnikami, polifonią i 88-klawiszową młoteczkową dynamiczną klawiaturą. Pełnowymiarowe klawisze zapewniają odczucia tożsame w tymi na pianinie, wspomagane silnikiem brzmieniowym Roland SuperNATURAL pozwalają na wygranie wszystkich niuansów i przekazu dynamiki utworu. 

Dźwięk

Obok dynamicznych klawiszy wspomagających muzyka, jakość dźwięku uzupełniają wbudowane głośniki stereo FP-30X. Mamy tu 2 głośniki o mocy 11W i wielkości 12 cm. Ich moc pozwoli wydobyć z muzyki ekspresję podczas koncertu, a w razie potrzeby uzyskania mocniejszych efektów, można za pomocą dedykowanych gniazd wyjściowych podłączyć kolejne, zewnętrzne głośniki. Keyboard, jak pokazuje test wykonany przez posiadaczy sprzętu, ma także tryb dedykowany do ćwiczeń w domu, ograniczający udział domowników i sąsiadów w codziennych ćwiczeniach. Zawsze w razie potrzeby można skorzystać z jednego z dwóch wyjść słuchawkowych, aby przenieść muzykę do słuchawek. 

 

Kilka danych technicznych

Wymiary Roland FP-30 to 15 cm x 130 cm x 28,4 cm. Klawisze z mechaniką PHA 4 Standard i mechanizmem wychwytowym są pokryte imitacją kości słoniowej. Klawiaturę można ustawić w trybie Whole, Dual albo Split. Sprzęt wyposażono w 8 rodzajów rytmów i 128 polifonii. Pamięć wewnętrzna pozwala na zapisanie 1 utworu w formacie MIDI, utwory można też zapisać na dysku USB w formacie MIDI lub wav 44.1 kHz 16-bit. Wejścia USB są dwa, jedno typu B, drugie typu A. Wejście słuchawkowe stereo obsługuje 6.3 mm jack i mini-jack.

 

 

 

 

 

Ostatnio aktualizowane: 28.03.24

 

Muzyka lat 60. trochę inaczej rozwijała się w Polsce, będącej za żelazną kurtyną i w innych krajach, gdzie nastał czas buntu młodych, gdzie narodzili się hipisi, a gitara akustyczna stała się niezbędnym atrybutem każdego muzyka. Polska muzyka lat 60 niezaprzeczalnie miała swoje gwiazdy, jednak ich fanami był głównie dojrzały polski odbiorca, młodzież zapatrzona w dzieci – kwiaty, czy beztroskie zespoły nurtu brytyjskiej inwazji, muzykę zabarwioną jazzem, elementami hinduizmu, a następnie rytmami rockowymi reprezentowała zgoła inne walory. Natomiast polskie rytmy opanował tradycyjny fortepian, którego cena i dziś jest czasami wyzwaniem dla muzyka.

Polskie piosenkarki lat 60

Pierwszą gwiazdą polskiej piosenki lat 60. był Mieczysław Fogg, urodzony w 1901 roku, śpiewanie zaczął jeszcze przed wojną zarabiając w ten sposób na ślubach i pogrzebach. Aż odkryty jako talent przez organistę kościoła św. Anny w Warszawie rozpoczął naukę na Wydziale Wokalistyki Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina. W 1926 roku Mieczysław Fogoel przyjmuje pseudonim artystyczny Fogg i pierwszy raz wykonuje publicznie kilka arii operowych. Za debiut jego jednak przyjmuje się dzień 29 marca 1929 roku w teatrzyku warszawskim Qui Pro Quo. Mieczysław Fogg uznany został za mistrza sentymentalnej piosenki śpiewającego barytonem lirycznym. Piosenkarz znany był z niezwykłej elegancji i perfekcji wykonywanych utworów. Występował do 86 roku życia, zatem jego kariera trwała 60 lat. Piosenki – przeboje lat 60 w wykonaniu Mieczysława Fogga to przede wszystkim tytuł „Już taki jestem zimny drań” – utwór napisany Jerzego Nel i Ludwika Starskiego i pierwotnie wykonywany przez Eugeniusza Bodo. Drugą znaną melodią z lat 60 jest piosenka „Serce matki”. Autor tekstu to Ludwik Szmaragd, a muzykę rytmie tanga skomponowali Zygmunt Karasiński i Szymon Kataszek. Równie znanym utworem lat 60. Mieczysława Fogga był „Stary walc” umieszczony we wspólnym albumie “Niezapomniane przeboje” wydanym 1987 roku.

Osobą, która bez wątpienia naznaczyła piosenki z lat 60 tych był Edmund Fetting, założyciel zespołu „Marabut”. Ten aktor i wykonawca piosenek prowadził w latach 60. audycję „Radiowe Studio Piosenki”. Artysta o ciepłym głosie chętnie oddawał się nastrojowi ballad Bułata Okudżawy, Kurta Weilla i Charles’a Aznavoura. W pamięci odbiorców pozostaje jako wykonawca ballady „Deszcze niespokojne” w filmie „4 pancernych i pies” oraz utworu „Nim wstanie dzień”.

Polska w latach 60 wykreowała też Katarzynę Sobczyk, która zadebiutowała w Koszalinie jako amatorka i wokalistka grupy Biało-Zieloni. Kolejno występowała też w latach 1964-72 z grupą Czarno-Czerwoni, śpiewała też sama i w duecie z Henrykiem Fabianem, prywatnie mężem wokalistyki. Tak właściwie jej nazwisko brzmiało Kazimiera Sawicka, a do pseudonimu scenicznego przybrała swoje panieńskie nazwisko – Sobczyk. Katarzyna Sobczyk pokazywała się wielu chwytliwych i lubianych przebojach tamtych czasów. Wśród nich wymienić można „Biedroneczki są w kropeczki”, „Trzynastego”, „O mnie się nie martw” czy „Nie bądź taki szybki Bill”, za który to utwór otrzymała Nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji.

Piękna, posągowa blondynka, Anna German, karierę zaczęła od przesłuchania w agencji artystycznej Estrada Wrocławska. Poszła tam za usilną namową koleżanki i choć stres nie od razu pozwolił na zaprezentowanie niezwykłego głosu, to koniec końców reżyser Szymon Szurmiej zaakceptował jej kandydaturę i rozpoczęła tułacze życie występując w małych miejscowościach dając po 3 koncerty dziennie. Jednak muzyka z lat 60, bez Anny German byłaby znacznie uboższa, bo szybko wokalistka zyskała miano „najlepszego głosu pokolenia”. Po wygranych festiwalach w Opolu i Sopocie zaczęła karierę poza Polską. Jednak tak naprawdę znana była obok Polski, w Związku Radzieckim, gdzie spędziła dzieciństwo i we Włoszech, gdzie zaśpiewała na XVII Festiwalu w San Remo. Stało się to za sprawą podpisania kontraktu z firmą „Company Discografica Italiana”, która zaczęła ją kreować na gwiazdę. Firma zaplanowała też festiwale w Rio de Janeiro, Tokio, Filadelfii i na Majorce z udziałem German, jednak życie napisało dla niej inny scenariusz. W sierpniu 1967 roku uległa poważnemu wypadkowi, który całkowicie przekreślił jej włoską karierę. Jej najbardziej znane utwory to „Tańczące Eurydyki” i „Człowieczy los”.

Odkryciem dla świata muzycznego lat ’60 był też Czesław Niemen, urodzony jako Czesław Wydrzycki w 1939 roku na terenach obecnej Białorusi. Najpierw swoje zainteresowania zwrócił ku muzyce rockowej, gdy związał się z zespołami Niebiesko-Czarni i „Akwarele”. Muzyk to był bardzo kontrowersyjny, którego władza ludowa nie potrafiła okiełznać. Z jednej strony utwór „Dziwny jest ten świat” przyniósł mu olbrzymią popularność i zachwyt publiczności, z drugiej strony stał się obiektem ataków i kłopotów. Na muzykę artysty miała duży wpływ twórczość ludowa z miejsca urodzenia – miejscowości Stare Wasiliszki, jej elementy wprowadzał do swoich piosenek. To artysta, który zdecydowanie wyróżniał się na tle szarej rzeczywistości socjalistycznej nie tylko oryginalną muzyką, ale też barwnymi strojami i ekstrawaganckim zachowaniem. Według władz jednak miał on zły wpływ na młodzież, która go kochała dlatego, Niemen był szkalowany i dyskredytowano jego wizerunek. 

 

Polskie zespoły lat 60

Polskie zespoły lat 60 to przede wszystkim zespół Niebiesko-Czarni, którego debiut datuje się na rok 1962. We wczesnych latach 60. Zespół był nagradzany na festiwalu piosenki w Opolu, a nawet udało się im wystąpić w paryskiej Olimpii i nagrać pierwsza płytę na „Zachodzie”. Członkiem zespołu od 1963 do 1966 roku był między innymi Czesław Niemen. Czternastoletnia kariera zespołu naznaczona była głównie występami w kraju, choć zdarzyło się kilka incydentów zagranicznych w krajach wspólnego bloku, ale też w Szwecji, Finlandii czy USA. Owocem ich pracy było wydane 8 płyt długogrających i 24 singli. Jako warte uwagi utwory zespołu warto wymienić z 1962 roku „mamo, nasza mamo” i utwór „Ciuciubabka” nagrany z udziałem Czesława Niemena. 

Polskie piosenki lat 60 to również obecność zespołu „Alibabki”, założonego w 1963 roku w Warszawie. To zespół zdobywający laury, głównie na krajowych konkursach piosenki, który miał w swoim udziale wyjazdy do ośrodków polonijnych w Kanadzie i USA. Aczkolwiek zespół obecny był w życiu muzycznym szereg lat, to jego działalność opierała się również, a może przede wszystkim, w asystach jako chórki przy występach innych zespołów. Utworami, jakie zapisały się w pamięci odbiorców były „Jak dobrze mieć sąsiada” i „Obladi oblada”.

Jednak zespołem najbardziej rozpoznawalnym był zespół Czerwone Gitary, założony w 1965 roku w Gdańsku przez Bernarda Dornowskiego, Jerzego Kosselę, Krzysztofa Klenczona, Jerzego Skrzypczyka i Henryka Zomerskiego. Muzyka rockowa z lat 60 w wykonaniu Czerwonych Gitar z pewnością przemawiała do odbiorców również z tego powodu, że wielu uważało ich za podobnych wykonawców do brytyjskiego zespołu The Beatles, którego płyty były niemal nieosiągalne za żelazną kurtyną. W występach Czerwonych Gitar była ta sama młodość, beztroska i gitary. Zespół wydał wiele płyt, w roku 1966 w ilości 160 tysięcy egzemplarzy wydano debiutancki album „To właśnie my”, rok później z nakładem 240 tys. płytę „Czerwone Gitary 2”, potem „Czerwone Gitary 3” w nakładzie 220 tys. Te wartości przełożyły się na nagrodę „MIDEM” w Cannes we Francji, przyznawaną za największą ilość sprzedanych płyt z kraju pochodzenia zespołu. W 1970 roku lider zespołu, Krzysztof Klenczon żegna się z zespołem, co wpływa na pewne zawirowania, jednak Czerwone Gitary przetrwały do lat’80. W 2006 roku powstał projekt reaktywacji zespołu, jednak swoją świetność miał on już za sobą. 

Polskie zespoły lat 60 to również grupa Skaldowie, która zadebiutowała 1955 roku utworem „Kulig”. W pamięci melomanów został także utwór „Prześliczna wiolonczelistka”, „Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał”, czy „Medytacje wiejskiego listonosza”. Zespół grał w latach ’60, ’70, w ’80 ogłoszono reaktywację zespołu. Wielkim ciosem dla aktualnie istniejącej grupy był wypadek na autostradzie pod Włocławkiem, gdzie ucierpiał najbardziej Andrzej Zieliński.

Wspomnieć można też o zespole Trubadurzy z brzmieniami rock and rolla połączonymi z nutami muzyki słowiańskiej. Grupa zapisała się najbardziej tytułami „Po co ja za tobą biegam”, „Znamy się tylko z widzenia” czy „Ej, Sobótka, Sobótka”. Zespól założono w 1963 roku w Łodzi, a udany debiut jego datuje się na 1965 rok, gdzie zauważono go na festiwalu w Opolu.

Przeboje lat 60 – zagraniczne

Nie da się ukryć, że nie ma żadnej płaszczyzny porównania polskiej muzyki lat 60 i tego co reprezentowała brytyjska, niemiecka czy amerykańska muzyka lat 60-70.

Przeboje lat 60 polskie, polska władza miała pod kontrolą, jak któryś z wykonawców był „niegrzeczny” władza zawsze mogła go usunąć z estrady i nie dopuścić do koncertowania. Dlatego też w Polsce nie mógł się rozwinąć nurt prawdziwego rock’ n rolla jaki królował na scenach Stanów Zjednoczonych czy Wielkiej Brytanii. Jednak po całkowitej blokadzie muzyki z zachodu, gdzie nic nie prześliznęło się za żelazną kurtynę, nastąpiły lata 60 – gdy po śmierci Stalina nieco poluźniły się wpływy Sowieckie w Polsce, Czechosłowacji i na Węgrzech, gdzie z wielkim trudem organizowano koncerty zagranicznych wykonawców. 

Właściwie przełomem był II Międzynarodowy Festiwal Jazzowy w 1957 roku (na I Międzynarodowy Festiwal Jazzowy nie został zaproszony żaden zagraniczny wykonawca) i występ Billa Ramsey’a. Koncert odbył się na stadionie gdańskiej Lechii i był tak entuzjastycznie odebrany przez widzów, że stał się motorem do działania dla innych organizatorów, aby mimo wielu trudności sprowadzić do Polski zagraniczne zespoły muzyczne lat 60. Kolejnym miejscem, które zgromadziły tłumy był występ w roku 1960 w studenckim klubie „Hybrydy” w ramach festiwalu Jazz Jamboree, klasyka jazzu amerykańskiego, zespołu The New York Jazz Quartet.

Muzykiem, któremu udało się przebić za żelazną kurtynę, i który stał się znany w Polsce to Paul Anka, którego wynik występów w naszym kraju, sięgający 8 koncertów nie ma sobie równych. Paul Anka stał się znany z wykonując takie utwory jak „Diana”, „You Are My Destiny”, „It’s Time to Cry” czy „Put Your Head on My Shoulder”

Swój udział zaznaczyła w Polsce też muzyka włoska lat 60-tych. Adriano Celentano, mimo, że nie zawitał w tym czasie do naszego kraju, to jednak stały bywalec Festiwalu w San Remo zainteresował polskiego melomana, być może dlatego, że śledziliśmy tam z zapartym tchem poczynania Anny German. Lata 60 naznaczyły Adriano Celentano takimi tytułami jak „Ciao ti dirò”, „Il tuo bacio è come un rock”, „Impazzivo per te”, „24 mila baci”, „La mezza luna”, oraz wieloma innymi.

Polski odbiorca, zagraniczne zespoły rockowe lat 60 mógł głównie poznawać kupując winyle przywiezione przez innych z zagranicy, przegrywając na taśmy magnetofonowe zużyte już nagrania i słuchając radia zagranicznego. Wymagało to sporo zachodu i niemało pieniędzy. 

Dlatego prawdziwą gratką dla polskiego widza stał się koncert zorganizowany 13 kwietnia 1967, w Sali Kongresowej w Pałacu Kultury i Nauki grupy The Rolling Stones. Ta formacja będąca symbolem buntu i zachowań bardzo frywolnych, ale też reprezentująca kwintesencję rocka zjawiła się w Warszawie właściwie przypadkiem. Nasza stolica stała się alternatywą dla muzyków, którym odmówiono zgody na koncert w Moskwie, gdzie byli postrzegani jako brytyjscy chuligani. Mimo, że partia PRL-u nie była zachwycona propozycją muzyków, udzielono na występ zgody. Jako ciekawostkę można przytoczyć, że Polski absolutnie nie było stać na wypłacenie gaży zespołowi, a wynagrodzenie jakie dostali ledwo starczyło na hotel i wyżywienie. Pozostałą część wynagrodzenia pomysłowa władza postanowiła wypłacić w formie wysłanych do UK dwóch wagonów wódki, które jednak zostały zawrócone na granicy przez brytyjskich celników. Muzykom jednak przyświecało rozbijanie granicy między Wschodem i Zachodem

Podobnym wyzwaniem był sprzęt muzyczny niespełniający wymagań zespołu, więc pod względem technicznym, koncert był nieudany. Częściowo skracany przez samych muzyków. Pałac Kultury i Nauki w dniu koncertu został szczelnie otoczony kordonem uzbrojonych milicjantów, ZOMO i ORMO, bo bilety zostały rozprowadzone wśród członków partii i władze obawiały się zamieszek. 

Jednak występ The Rolling Stones. Pozwolił na wizyty kolejnych wykonawców na Polskiej Ziemi. Jeszcze w roku 1965 zawitali tu Cliff Richard, The Shadows, grupa The Animals ze swoim hitem „The House of the rising sun”. A w kolejnym roku Polacy mogli posłuchać także The Artwoods oraz Johnny’ego Hallday z zespołem Eddie’go Vartana.